Het Blog Van De Redacteur: De Angst Tussen Ons

2024 Auteur: Steven Freeman | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 08:19

We zijn geboren met angst. We groeien in angst. We sterven in angst.

Afgelopen zaterdag, bij zonsondergang, opende Shabbat mijn telefoon en het eerste nieuws dat in me opkwam was: Massacre in een synagoge in Pittsburgh.

Nog maar een paar uur geleden was een gewapende man dat gebied vol Joden binnengevallen tijdens een heilige viering: de bris. Een pasgeborene zou worden besneden.

De man was geen moslim, hij was geen spaan, hij was geen immigrant, hij was geen neger, hij was geen religieus. De moordenaar was een blanke man geboren in de Verenigde Staten, de zoon van andere blanke mannen geboren in de Verenigde Staten, het land van vrijheid, van democratie.

Ik was nergens toen ik het nieuws las. Hij was in Israël, in het zogenaamde Heilige Land. Het is net uit de wateren van de Dode Zee gekomen, het laagste punt op aarde, met de Jordaanse heuvels ervoor, waar je oneindige vrede kunt ademen.

De avond ervoor hadden we Sjabbat gevierd in het huis van een orthodox-joodse familie die de deuren van hun huis voor vreemden had geopend, ongeacht welke religie ze beoefenden of zelfs of ze atheïst of agnost waren.

We leefden in een illusoire bubbel. Omdat Israël dat is, een illusie, een oase in het hart van het Midden-Oosten. Een klein, bijna onzichtbaar punt op de kaart, dat al 70 jaar oorlog en vijandigheden heeft overleefd. Israël is de enige echte democratie in het gebied, op zoek naar vrede, waar christenen, joden en moslims kunnen overleven en bidden.

De dag ervoor had ik mijn roman The German Girl gepresenteerd aan de prestigieuze Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem. Van alle presentaties die ik over de hele wereld heb gegeven, was dit de meest bijzondere. Ten eerste omdat het in Israël was, de middag na een bezoek aan het Yad Vashem, het Holocaust Museum, en omdat in het publiek twee kinderen waren van een van de overlevenden van het Saint Louis-schip, de tragedie van de 937 Joodse vluchtelingen die uit Duitsland vluchtten. In 1939 werden ze door de nazi's afgewezen door de regeringen van Cuba, de Verenigde Staten en Canada. De meeste van die passagiers kwamen terecht in het vernietigingskamp Auschwitz. Het Duitse meisje is gebaseerd op dat evenement dat velen liever vergeten.

Schrijven Het Duitse meisje van meer dan 10 jaar was een soort opluchting voor mij. Het was alsof ik probeerde alle angsten te overwinnen: de angst om immigrant te zijn, de angst om afgewezen te worden, de angst om een gezin te stichten met twee ouders. Mijn 12-jarige dochter Emma gaf stem aan Hannah en Anna, de hoofdrolspelers van mijn roman: de ene in 1939 en de andere in 2014. Het verhaal van deze afgewezen families introduceren, in het hart van Jeruzalem, was echt louterend, om wetende dat deze families, waaraan de wereld ooit de rug toekeerde, voor altijd een land zullen hebben dat hen accepteert.

Er waren bij ons de Spaanse acteurs Carmen Villalobos, Mane de la Parra, Carmen Aub en Sebastián Caicedo, uitgenodigd door het onlangs opgerichte ILAN (Israel-Latin American Network), gevestigd in Mexico, en door American Voices in Israël.

Maar na een paar dagen illusoire vrede te hebben geleefd, werden vanuit Gaza tien raketten tegen Israël gelanceerd, werd de sirene geactiveerd en werden ze onderschept door het effectieve Iron Dome-luchtverdedigingssysteem. Die avond gingen we weer rustig slapen, aan de voet van de ommuurde stad.

Een paar uur later riep de moordenaar in Pittsburgh op tot de dood van alle Joden in de wereld. Het was niet de eerste keer, het zal niet de laatste zijn, maar Israël bestaat en zal bestaan zodat dit niet gebeurt.

Op de laatste avond van die intense reis keerde ik terug naar de Klaagmuur om te bidden voor de elf vermoorde in Pittsburgh, voor mijn kinderen, voor mijn familie, voor mijn vrienden, maar nog belangrijker, om de angst die ons corrodeert te elimineren.

Omdat angst iets echts is, die angst die ons scheidt: angst voor de ander, degene met een andere huidskleur, degene die gelooft in een andere god, degene met een accent, degene met een andere seksuele voorkeur. Wat ons monsters maakt, is angst voor de ander. De dag dat we begrijpen dat we allemaal mensen zijn, maar tegelijkertijd zijn we allemaal anders, de dag dat we leren onze verschillen te respecteren, zal de wereld beter zijn.

Israël zal er altijd zijn om ons eraan te herinneren.

Shalom.