Armando Correa Over Het Overwinnen Van Angst Zal Tot Vrede Leiden

2024 Auteur: Steven Freeman | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 08:19

Angst is een constante in ons leven: we worden ermee geboren. We groeien ermee op en we sterven met angst.

Afgelopen zaterdagmiddag, toen Shabbat aan het afronden was, pakte ik mijn telefoon en het eerste nieuws dat ik in mijn feed las, ging over het bloedbad in de synagoge van Pittsburgh.

Nog maar een paar uur eerder was een gewapende man naar een gebedsplaats gestormd waar de voorbereiding op een borst - de besnijdenis van een pasgeboren baby, een heilige joodse viering - aan de gang was.

De man was niet moslim of Spaans. Hij was geen immigrant, Afro-Amerikaan, noch behoorde hij tot een religieuze orde. De moordenaar was een blanke man geboren in de Verenigde Staten, de zoon van een blanke moeder en vader ook geboren in dit land, het land van vrijheid en democratie.

Ik was niet zomaar ergens toen ik het nieuws las. Ik was in Israël, het zogenaamde Heilige Land. Ik was net uit de wateren van de Dode Zee gekomen, nadat ik op het laagste punt van de aarde had gezwommen met de heuvels van Jordanië aan de horizon, een plek waar een oneindig gevoel van vrede aan de zoute lucht kleeft.

Armando Correa met Bracha en Irwin Katsof van American Voices in Israël

De avond ervoor hadden we Shabbat gevierd in het huis van een orthodox-joodse familie. Ze hadden hun huis voor ons geopend, vreemden allemaal, zonder zich zorgen te maken over wat onze religieuze voorkeuren waren, of zelfs als we atheïst of agnost waren.

We leefden in een ongrijpbare bubbel. Omdat dat is wat Israël is, een illusie, een oase in het hart van het Midden-Oosten. Een kleine stip, bijna onzichtbaar op een kaart, die 70 jaar oorlogen en vijandelijkheden heeft overleefd. Israël is de enige echte democratie in de regio, die democratie zoekt, een plek waar christenen, joden en moslims kunnen overleven en bidden.

De dag ervoor had ik mijn roman The German Girl gepresenteerd aan de prestigieuze Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem. Van alle boekpresentaties die ik over de hele wereld heb gedaan, was dit het meest bijzondere. Ten eerste omdat het in Israël was en ik deed het na een bezoek aan Yad Vashem, het Holocaust Museum. Het was vooral bijzonder omdat in het publiek de dochter en zoon van een van de overlevenden van de St. Louis-tragedie zaten. Die oceaanstomer vertrok in 1939 uit nazi-Duitsland met 937 op de vlucht voor joodse vluchtelingen die door de regeringen van Cuba, de VS en Canada werden afgewezen. Het overgrote deel van de passagiers van het schip kwam in Auschwitz terecht. Het Duitse meisje was gebaseerd op dat duistere hoofdstuk dat velen liever vergeten.

Het schrijven van The German Girl, dat meer dan 10 jaar duurde, diende als een soort uitlaatklep voor mij. Het was mijn manier om angst te overwinnen: de angst om immigrant te zijn, de angst om afgewezen te worden, de angst om een niet-traditioneel gezin te stichten met twee vaders aan het hoofd. Mijn dochter Emma, nu 12, diende als inspiratie voor Hannah en Anna. Ze gaf een stem aan de hoofdrolspelers in mijn roman - de ene in 1939 en de andere in 2014. Het verhaal van deze afgewezen families delen in het hart van Jeruzalem was echt een catharsis. Deze families die door de wereld zijn afgewezen, zullen immers voor altijd een land hebben dat ze accepteert.

Van links naar rechts: vader José, Carmen Aub, Luisa Fernández, Carmen Villalobos en Sebastián Caicedo

Ik werd bij de presentatie vergezeld door Spaanse acteurs Carmen Villalobos, Mane de la Parra, Carmen Aub en Sebastian Caicedo, die allemaal waren uitgenodigd door de onlangs opgerichte Mexicaanse organisatie ILAN (Israel-Latin American Network) en door American Voices in Israël.

Armando Correa met Isaac en Alice Assa, mede-oprichters van het Israel Latin American Network (ILAN) in het David Citadel Hotel in Jeruzalem

Maar na enkele dagen van ongrijpbare vrede te hebben ervaren, werden er vanuit Gaza 10 raketten afgevuurd op Israël. De waarschuwingssirenes van het land gingen af en het effectieve luchtverdedigingssysteem, de Iron Dome, deed zijn werk. Die nacht sliepen we in ons hotel bij de muren van de oude stad van Jeruzalem opnieuw in vrede.

Slechts een paar uur later riep de moordenaar in Pittsburgh op tot de dood van alle joden over de hele wereld. Het was niet de eerste keer. Het zal niet de laatste zijn. Maar Israël bestaat en zal bestaan en oproepen tot de uitroeiing van het Volk van het Boek zullen nooit komen.

De laatste nacht van die intense reis keerde ik terug naar de Klaagmuur om te bidden voor de elf doden in Pittsburgh, voor mijn kinderen, mijn familie, mijn vrienden. Wat nog belangrijker is, ik bad om de angst te temperen die aan ons knaagt, in ieder van ons kan groeien en ons ertoe kan brengen het leven van een ander te vernietigen.

De redacteur en auteur neemt een moment van gebed waar op de Westelijke "Klaagmuur" in Jeruzalem

Angst is echt en het scheidt ons: de angst voor een ander, voor iemand met een andere huidskleur, die een andere God aanbidt, met een accent, een andere seksuele voorkeur. Angst kan ons in monsters en tegen elkaar veranderen. De dag dat we begrijpen dat we allemaal mensen zijn, enorm verschillende mensen, de dag dat we leren onze verschillen te respecteren, zal de wereld een betere plek zijn.

De delegatie heeft een ontmoeting met premier Benjamin Netanyahu

En Israël zal er altijd zijn om ons te herinneren aan het werk dat we moeten doen om angst te overwinnen.

Shalom.