Waarom Het Gezond Is Om Over Tv-programma's Te Huilen

2024 Auteur: Steven Freeman | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 08:19

Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op Time.com.

Tranentrekkende onderwerpen zijn een plat betreden terrein voor televisie en films. Wanneer geliefde personages sterven, uit elkaar gaan of ontberingen doormaken, staan toegewijde fans vaak voor hun scherm te brullen, medelijden met medekijkers en zichzelf te verrassen over hun investeringsniveau in fictieve mensen en plotlijnen. (De populaire NBC-serie This Is Us is een bijzonder emotioneel recent voorbeeld.)

Als je een van de betraande ogen hebt, is er weinig reden tot ongerustheid. Onderzoek toont aan dat gehecht raken aan tv-persoonlijkheden daadwerkelijk gezond kan zijn.

Psychologen noemen de soorten relaties die we aangaan met fictieve personages parasociaal of eenrichtingsverkeer, omdat we alles weten over deze individuen, maar ze weten niets over ons. 'Het interessante is dat onze hersenen niet echt zijn gebouwd om onderscheid te maken tussen of een relatie echt of fictief is', zegt Jennifer Barnes, assistent-professor psychologie aan de Universiteit van Oklahoma. 'Deze vriendschappen kunnen dus veel voordelen uit de echte wereld opleveren.' Dat kunnen onder meer zijn: meer zelfvertrouwen, verminderde eenzaamheid en meer gevoelens van verbondenheid, zegt ze.

Aan de andere kant is er minder onderzoek naar de psychologische gevolgen die kunnen optreden als een parasociale relatie wordt beschadigd of eindigt. "Als een schrijver van een show besluit om dat personage iets slechts te doen, of de hemel verbiedt dat personage te vermoorden, blijft er een zeer reële emotionele reactie over", zegt ze. "Als je elke week een uur lang een uur met iemand doorbrengt, worden ze echt een soort vriend - dus het is volkomen normaal om van streek te zijn over hen."

Huilen om trieste televisie is ook een modern voorbeeld van wat filosofen al duizenden jaren de paradox van de tragedie noemen. 'Verdriet is een negatieve emotie die we niet graag voelen, en tragische fictie maakt ons verdrietig', zegt Barnes. 'En toch lijken we op de een of andere manier te genieten van tragische fictie.'

Een theorie achter de paradox is dat tragische fictie catharsis biedt, of een zuivering van negatieve emoties. "Het geeft ons iets om die negatieve emoties op te richten en ze uit ons systeem te halen." Uit ander onderzoek is gebleken dat mensen zich na het huilen beter voelen.

Een andere theorie is gebaseerd op wat psychologen meta-emoties noemen: de gevoelens die we hebben over bepaalde gevoelens. "Hoewel we verdriet voelen, is de meta-emotie die we voelen misschien iets als dankbaarheid dat we dit brede scala aan emotionele ervaringen kunnen voelen", zegt Barnes. 'We zijn misschien zelfs blij dat we empathisch kunnen zijn en dit soort dingen namens iemand anders kunnen voelen, zelfs als ze niet echt zijn.'

Barnes eigen onderzoek suggereert dat het kijken naar fictieve tv-drama's het vermogen van mensen verbetert om de gedachten en gevoelens van andere mensen te lezen, een vaardigheid die bekend staat als emotionele intelligentie. In een onderzoek uit 2015 ontdekten Barnes en haar co-auteur dat mensen die een aflevering van The Good Wife keken, beter in staat waren om de emoties die werden overgebracht op foto's van menselijke gezichten correct te identificeren, vergeleken met degenen die een non-fictiedocumentaire bekeken of niet televisie helemaal.

Dat onderzoek was gemodelleerd naar een studie uit 2013, waaruit bleek dat het lezen van literatuur vergelijkbare emotionele intelligentie-boosts zou kunnen bieden. Maar deze voordelen zijn waarschijnlijk afhankelijk van wat en hoe u leest of kijkt. "De resultaten kunnen anders zijn voor iemand die echt emotioneel heeft geïnvesteerd in een show en iemand die voor de eerste keer naar de show gaat", zegt Barnes.

Ander onderzoek suggereert dat het kijken naar zinvolle televisieprogramma's die menselijke emotie en mededogen weergeven, mensen vriendelijker en altruïstischer maakt ten opzichte van anderen die anders zijn dan zij. 'Als je vrienden wordt met iemand wiens levenservaring anders is dan die van jou of die in een andere sociale categorie valt, kan het je helpen die groep mensen beter te begrijpen', zegt Barnes. Zelfs als dat een fictieve vriend is, zegt ze, kan het dezelfde effecten hebben.

Hoewel er niets mis is met het emotioneel worden van fictieve personages, heeft Barnes één waarschuwing: 'We moeten ervoor zorgen dat we ook net zoveel empathie voelen voor echte mensen, inclusief echte mensen die we niet kennen', zegt ze. Het klinkt misschien voor de hand liggend, maar het is een verrassend veel voorkomend probleem. In haar laboratorium rapporteerden deelnemers aan het onderzoek dat ze zich verdrietiger voelden over de theoretische dood van een favoriet fictief personage dan de theoretische dood van een echte klasgenoot of collega.

Het is ook mogelijk om te overstuur te raken over een televisieshow, vooral als je andere onderliggende psychische problemen hebt. (Dit kan met name het geval zijn als je een show met emotionele of donkere onderwerpen bekijkt). Verdriet over fictieve gebeurtenissen kan extreem intens zijn, zegt Barnes, maar mag niet langer dan een uur of twee over je heen hangen. 'Als je je een paar dagen of weken daarna verdrietig voelt en het in de echte wereld leed veroorzaakt, kan dat een teken zijn dat je misschien te veel geïnvesteerd bent in wat er aan de hand is', zegt ze.

Anders geeft Barnes groen licht voor het incidentele of zelfs wekelijkse door drama veroorzaakte snikfeest. 'Als het je geen persoonlijk leed veroorzaakt of je vermogen om je leven te leiden niet beïnvloedt, wordt het over het algemeen niet als een probleem gezien', zegt ze. En ja, het kan zelfs goed voor je zijn. 'Het is waar dat we door het voelen van dingen, zowel goed als slecht, leven.'

Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op Time.com