Cuba Zonder Fidel

2024 Auteur: Steven Freeman | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 08:19

Toen ik op Cuba werd geboren, had Fidel Castro de macht. Toen ik in 1991 in ballingschap ging, was Fidel Castro nog steeds aan de macht. Toen ik op maandag 28 november terugkeerde, was Fidel Castro niets meer dan een handvol as.

Ik reisde niet om de langste begrafenis in de geschiedenis van dat Caribische eiland te dekken, ik was echt uitgenodigd voor de eerste rechtstreekse vlucht op de JetBlue-lijn van New York naar Havana.

De instructies van de regering van het eiland en de Amerikaanse ambassade in Cuba, 24 uur na de verrassende dood van de ex-heerser, waren zeer duidelijk: het gebruik van felle of opvallende kleuren wordt als beledigend beschouwd; in sommige gevallen wordt de consumptie van alcoholische dranken als respectloos beschouwd; naar muziek luisteren, dansen of zingen is onaanvaardbaar.

Niets nieuws voor mij, dat ik ben opgegroeid onder Castroisme: zelfs pijn en rouw worden opgelegd.

Voor degenen die eerder naar Cuba zijn gereisd en onder de hoge prijzen van agentschappen en charters, lange rijen op de luchthaven, verschillende controleposten voordat ze de balie van de luchtvaartmaatschappij bereikten, nu reizen is net zo eenvoudig als het maken van een binnenlandse reis. Er zijn geen extra kosten, ze wegen geen handbagage, de vlucht vertrekt op tijd en het retourticket overschrijdt het aantal mensen niet Ik zag twee Jetblue-medewerkers zwaaien op het JFK-circuit, Cubaanse en Amerikaanse vlaggen. Bij de landing op Terminal 3 van de José Martí International Airport in Havana vloog er ook een Amerikaanse vlag op de landingsbaan naast de Cubaanse.

Het eerste dat we deden, nadat we onze bagage in het hotel hadden achtergelaten, was op zoek naar een smaakpapillen. We vonden er een aan de overkant van de straat en zaten op het terras. De hele groep bestelde mojito's en daiquiri's. We heffen allemaal onze glazen en roosteren.

Ja, het land rouwde. Er waren signatuurboeken op de scholen, met oudere begeleiders. Ik zag niemand tekenen. Elke keer als ik iemand vroeg of hij naar de Plaza de la Revolución zou gaan, naar het monument, trok hij een wenkbrauw op als een María Félix en zei iets als: 'Wat, om een foto en een paar medailles te zien? Ze moeten een open kist op me leggen om er zeker van te zijn dat hij stierf. '

Ik vroeg de taxichauffeur die me terugbracht naar het vliegveld of ik de avond ervoor naar het plein was gegaan, waar duizenden een afspraak hadden gemaakt. Ze keek me aan en zei heel serieus: 'Als ik niet met deze taxi rijd, hoeven mijn kinderen niet te eten. Daar waren het degenen die vrachtwagens en bussen uit hun baan en scholen haalden. ' Daarna begon hij van radiozender te veranderen op zoek naar iets dat niets met de begrafenis te maken had. Van station tot station werd altijd dezelfde vrouw gehoord die zei in een beklemmende litanie: 'Ik zie Fidel in gebouwen, op scholen, in ziekenhuizen, op straat, op de trottoirs, in de wolken, in de sterren”. Van daaruit somde hij de delen van zijn gezicht op: "Ik zie het in mijn haar, in mijn oren, in mijn wenkbrauwen, in mijn ogen, in mijn neus, in mijn mond …". Toen het erop leek dat hij door zou gaan met afdalen naar de plaatsen waar hij de 'commandant' in de meest intieme delen van zijn lichaam zag, zette de vrouw de radio uit en zei zachtjes: 'Zelfs dood, hij blijft ons belazeren.'