5 Vluchtelingen Die De Moderne Amerikaanse Geschiedenis Hebben Veranderd

2024 Auteur: Steven Freeman | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 08:19

Over de hele wereld tonen mensen steun voor de miljoenen mensen die uit hun thuisland zijn verdreven voor Wereldvluchtelingendag, die op donderdag 20 juni valt. In 2017 zijn bijna 69 miljoen mensen hun huizen ontvlucht om te ontsnappen aan geweld of vervolging, volgens de VN

Vluchtelingen komen al honderden jaren naar de Verenigde Staten en hun culturen, waarden en individuele bijdragen hebben de natie diepgaand gevormd.

De vluchtelingen zijn in golven gekomen: aan het eind van de 19e eeuw stroomden Oost-Europese joden die de pogroms van Polen en Rusland ontvluchtten, de Atlantische Oceaan over en vestigden zich al snel als een integraal onderdeel van de Amerikaanse samenleving. Nadat de troepen van Fidel Castro in 1959 in Cuba aan de macht kwamen, ontvluchtten honderdduizenden Cubanen zijn communistische dictatuur, vestigden zich in Florida en hervormden de cultuur van de regio. Zelfs de Pilgrims - een van de eerste Europese kolonisten in Noord-Amerika in 1620 - konden zelf als vluchtelingen worden beschouwd, die door religieuze vervolging uit Engeland werden gedwongen.

Veel van deze vluchtelingen en hun kinderen hebben veel bijgedragen aan de Amerikaanse samenleving. Voor World Refugee Day belicht TIME enkele vluchtelingen die een diepgaande invloed hebben gehad op de Amerikaanse geschiedenis.

Madeleine Albright

Madeleine Albright, voormalig Amerikaanse ambassadeur bij de Verenigde Naties en de eerste vrouwelijke Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, werd geboren in Praag, in wat nu Tsjechië is, als dochter van een Tsjechische diplomaat. Hoewel Albright katholiek was opgevoed, ontdekte ze later dat haar ouders zich van het jodendom hadden bekeerd. Haar familie vluchtte naar Engeland toen de nazi's Tsjechoslowakije in 1939 binnenvielen. Het gezin keerde na de Tweede Wereldoorlog terug naar Praag, maar door een communistische staatsgreep werden ze al snel weer vluchteling en reisden ze naar de Verenigde Staten, waar ze zich in 1949 in Denver vestigden.

Albright ging naar Wellesley College en behaalde haar Ph. D in publiekrecht en overheid aan Columbia University. In 1972 werd Albright wetgevend assistent van Democratic Sen. Edmund Muskie en later werkte hij voor de National Security Council tijdens de Carter Administration. Tijdens de Regan-administratie werkte Albright bij verschillende non-profitorganisaties en werd professor in internationale zaken aan de Georgetown University.

In 1993 werd Albright de Amerikaanse ambassadeur bij de Verenigde Naties onder de regering van Clinton. Tijdens haar ambtstermijn pleitte Albright voor 'assertief multilateralisme' en werkte ze aan het versterken van het Amerikaanse leiderschap in de wereldpolitiek. In 1997 werd Albright de 64e staatssecretaris - de eerste vrouw die die titel ooit behaalde - waar ze zichzelf onderscheidde als een fervent voorstander van democratie en mensenrechten. Ze verliet de overheidsdienst in 2001.

Dith Pran

Dith Pran, een Pulitzer Prize-winnende fotojournalist en Cambodjaanse vluchteling, staat bekend om het documenteren van de bloedige Cambodjaanse burgeroorlog als fixer, vertaler en fotograaf in samenwerking met de New York Times Zuidoost-Azië-correspondent Sydney Schanberg. Na de val van Phnom Penh in 1975 vluchtte Schanberg het land uit terwijl Dith werd gevangengenomen door het Rode Khmer-regime en samen met honderdduizenden andere Cambodjanen naar het platteland werd gestuurd. Hij werd geconfronteerd met dwangarbeid en honger als onderdeel van het "Year Zero" -beleid dat, samen met de systematische moord op "vijanden" van het regime, volgens de VN tot de dood van 1,7 miljoen Cambodjanen leidde.

Geboren in 1942 in Siem Reap, Cambodja, leerde Dith zichzelf Engels en werkte als vertaler voor het United States Military Assistance Command. Begin jaren zeventig begon hij met tolken voor buitenlandse journalisten en volgde hij een opleiding in fotojournalistiek. Toen de Rode Khmer Phnom Penn naderde, zorgde Schanberg ervoor dat de vrouw en kinderen van Dith werden geëvacueerd, terwijl Dith zelf erop stond om bij Schanberg in het land te blijven om te blijven rapporteren. Op een gegeven moment redde ik het leven van de Times-journalist door met een groepje verkopers te praten over het uitvoeren ervan nadat ze gevangen waren genomen.

'De meeste soldaten zijn tieners,' had meneer Schanberg in zijn laatste bericht voor de New York Times geschreven. 'Ze zijn universeel grimmig, robotachtig en meedogenloos. Wapens druppelen eruit als fruit van bomen - granaten, pistolen, geweren, raketten. '

Na vier en een half jaar in gevangenschap werd Pran vrijgelaten toen de Rode Khmer ten val werd gebracht door binnenvallende Vietnamese troepen. Omdat hij vermoedde dat zijn banden met Amerikanen ontdekt zouden kunnen worden, vluchtte hij naar de Thaise grens, waar hij door Schanberg werd opgewacht. Pran verhuisde later naar New York en werd fotojournalist voor de New York Times, en kreeg internationale erkenning na de release van de film The Killing Fields. In de Verenigde Staten bleef Dith zich uitspreken over de Cambodjaanse genocide en werd hij een uitgesproken voorvechter van de mensenrechten. Ik stierf in 2008.

Gloria Estefan

Gloria Estefan, een zevenvoudig Grammy-winnende singer-songwriter en lid van Miami Sound Machine, werd geboren in Havana in 1957. Haar vader was een Cubaanse soldaat vóór de val van het Batista-regime en haar familie vluchtte het land uit in 1959 toen de communistische dictator Fidel Castro nam de macht over. Haar vader werd vervolgens gevangen genomen en keerde uiteindelijk terug naar de VS na de mislukte invasie van de Varkensbaai.

Halverwege de jaren zeventig trad Estefan toe tot de band de Miami Sound Machine en trouwde uiteindelijk met toetsenist Emilio Estefan. De band kreeg langzaamaan grip, eerst succes in Spaanstalige landen voordat ze hun eerste Engelse album Eyes of Innocence uitbrachten in 1984, dat een pophit werd. De band volgde met een reeks hits, terwijl ze opklom tot superster. In 1990 crashte de bus van de band in het Pocono-gebergte en Estefan liep een gebroken wervel op in haar rug. Ondanks een grimmige prognose, herstelde ze uiteindelijk en bleef ze muziek uitbrengen en aan andere projecten werken, waaronder een Broadway-musical uit 2015 genaamd "On Your Feet".

Estefan en haar man kregen in 2015 de Presidential Medal of Freedom voor hun muzikale werk en bijdragen aan de Latijns-Amerikaanse cultuur.

Sidney Hillman

Sidney Hillman, een New Deal-politicus, adviseur van Franklin D. Roosevelt en invloedrijk vakbondsleider, werd geboren in Zagare, Litouwen, in 1887. Hillman was joods en werd naar de rabbijnse school gestuurd voordat hij wegging en een illegale vakbond oprichtte. Hij werd gearresteerd wegens anti-tsaristische politieke activiteiten en vluchtte na zijn vrijlating naar Engeland en vervolgens naar de Verenigde Staten.

Hillman vestigde zich in Chicago en werd kledingarbeider, die zware arbeidsomstandigheden moest doorstaan en stakingen hielp organiseren voordat hij zich vestigde als arbeidsleider. Hij werd in 1914 benoemd tot president van de Amalgamated Clothing Workers of America, die onder leiding van Hillman een van de belangrijkste vakbonden voor kledingarbeiders in het land werd en uiteindelijk volgens de New York Times bijna 400.000 leden bereikte.

Tijdens de Grote Depressie raakte Hillman betrokken bij de politiek. Hij werd in 1933 benoemd tot lid van de Labour Advisory Board van de National Recovery Administration en werd in 1934 lid van de National Industrial Recovery Board. In 1936 richtte Hillman de socialistische Amerikaanse Labour Party op.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog benoemde FDR Hillman tot lid van de National Defense Advisory Committee en noemde hem adjunct-directeur van het Office of Production Management. Hij bleef tot zijn dood in 1946 betrokken bij arbeid en politiek. De Sidney Hillman-prijs voor onderzoeksjournalistiek wordt nog steeds elk jaar in zijn naam uitgereikt.

Henry Kissinger

Henry Kissinger, die tijdens de Nixon-administratie als staatssecretaris diende en een van de belangrijkste (zij het meest controversiële) staatslieden in de hedendaagse Amerikaanse geschiedenis werd, werd geboren in 1923 in Fürth, Duitsland. Kissinger en zijn familie ontvluchtten het nazi-regime in 1938 en vestigden zich in New York. Kissinger schreef zich in op de middelbare school en leerde Engels terwijl hij ook in een fabriek werkte om zijn gezin te helpen onderhouden. In 1943 werd Kissinger een genaturaliseerde Amerikaanse burger en diende in de Tweede Wereldoorlog, eerst als infanterist, daarna als inlichtingenofficier.

Na de oorlog werd Kissinger toegelaten tot de Harvard University, waar ik geschiedenis studeerde en summa cum laude afstudeerde voordat ik promoveerde bij de overheid en uiteindelijk lid werd van de faculteit van Harvard. Later was hij speciaal adviseur van twee presidenten - John F. Kennedy en Lyndon B. Johnson - voordat hij in 1969 door president Richard Nixon werd aangesteld als nationaal veiligheidsadviseur. Later was hij van 1973 tot 1977 staatssecretaris.

Tijdens de oorlog in Vietnam voerde Kissinger een controversieel beleid van "vrede met eer", waarbij hij troepen terugtrok en diplomatieke opstanden aanbood, terwijl hij ook een grootschalige bombardementencampagne op Noord-Vietnam ondernam. Ik heb in 1973 een Nobelprijs voor de vrede ontvangen voor zijn onderhandelingen om een einde te maken aan de directe Amerikaanse betrokkenheid bij het conflict.

Kissinger legde ook de basis voor de normalisering van de Amerikaanse betrekkingen met China en zette diplomatieke inspanningen voort om de spanningen met de Sovjet-Unie te verminderen. Hij bleef helpen het Amerikaanse buitenlandse beleid te leiden na het einde van zijn benoeming tot staatssecretaris, onder het bewind van Regan en George HW Bush. Tegenwoordig wordt Kissinger algemeen beschouwd als een van de meest invloedrijke Amerikaanse staatslieden van de afgelopen halve eeuw.

Hij blijft wegen in het Amerikaanse buitenlandse beleid, inclusief de relatie van de Trump-regering met Rusland, en heeft onlangs bijgedragen aan de Time 100 van 2017.

Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op Time.com