NBA-ster Vertelt Over De Ramp In Puerto Rico

2024 Auteur: Steven Freeman | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 08:19

Meer dan een week na de catastrofale passage van orkaan Maria door Puerto Rico legde de Puerto Ricaanse handbalspeler JJ Barea, voormalig model Zuleyka Rivera, met hulp van journalist Chris Ballard uit in het volgende first-person artikel voor Sports Illustrated zijn indruk van de ernstige situatie die zijn geboorteland doorkruist. We reproduceren een deel van de tekst.

De enige manier waarop ik het kan beschrijven, is alsof er een bom is ontploft.

Het Puerto Rico waar ik ben opgegroeid was een eiland van schoonheid. Helder blauw water, goudkleurig zand, altijd groen. Maar toen onze vlucht afgelopen dinsdag in San Juan landde, herkende ik mijn huis nauwelijks. Het zand was weg. Bomen werden verpletterd. Het water was lelijk, bruinbruin.

Zelfs voordat orkaan Maria toesloeg, wist ik dat het rampzalig zou zijn. In Puerto Rico is onze infrastructuur niet zoals in de Verenigde Staten. [Er komt een kleine storm] en de elektriciteit gaat 24 uur lang verloren. We hebben de afgelopen 20 jaar echt geluk gehad. De orkanen trokken zich op het laatste moment terug en raakten ons maar een klein beetje of dreven volledig weg. Zoals een paar weken geleden, toen Irma van koers veranderde. Ik was toen op het eiland en bereidde me voor op het ergste.

Deze keer was ik in Dallas, waar ik begon te trainen met de Mavericks, het team waar ik deel van uitmaakte gedurende acht van mijn 11 NBA-seizoenen. Zo ver weg was het moeilijk. Nadat Maria op 19 september aankwam als een storm van categorie vier, kon ik dagenlang met niemand communiceren. Noch mijn vrienden, noch mijn ouders.

Ik moest iets doen. Mark Cuban, eigenaar van de Mavericks, had me na de storm een sms gestuurd met de vraag naar mijn familie. Mark en ik hebben een geweldige relatie. Ik stuurde hem een sms: 'Zou het een heel gek idee zijn dat we een vliegtuig zouden kunnen nemen om veel dingen naar Puerto Rico te brengen?'

[Cubaan leende het vliegtuig aan Barea, die met een groep vrienden en tientallen kilometers hulpponden naar San Juan reisde]

Vier uur na het opstijgen kwamen we aan. Elk jaar keer ik na het NBA-seizoen met mijn familie terug naar Puerto Rico, maar ik heb het nog nooit zo gezien. De luchthaven was in chaos. San Juan verkeerde in chaos. Er was geen verkeer, alleen rennende mensen. Het was gek.

Die avond keerden we terug naar Dallas, nadat we ons aantal hadden verdrievoudigd. We hebben mijn ouders, mijn oma en wat neven meegenomen. Mijn vader is gebleven. Hij runt mijn stichting en ze hebben nu werk te doen. We hebben ook de moeder van een van mijn beste vrienden teruggebracht; haar zoon staat op het punt een tweeling te krijgen in Miami en moest daar blijven. En net voordat we vertrokken, arriveerde een ouder echtpaar. Ze zou een transplantatie ondergaan in Maryland. Ik vroeg me af: kunnen we haar daarheen brengen? Dus we spraken de piloot en hij ging aan boord.

In Puerto Rico zag ik tekenen van hulp uit de Verenigde Staten. Maar laat me je vertellen: het is niet genoeg. Mensen komen zes maanden, misschien een jaar, niet meer aan het werk. Het zal twee jaar duren voordat alles weer normaal is.

En dit is de boodschap die de mensen in Puerto Rico wilden dat ik mee terug nam naar de Verenigde Staten. Alles is daar erg slecht. Heel erg slecht. Een noodsituatie.

Op vrijdag keren we terug. Hetzelfde vluchtplan, nog een lading. Ik kan deze keer niet gaan omdat ik het team niet kan verlaten, maar mijn vrouw en vrienden wel. We kunnen niet wachten. We zijn tenslotte allemaal Amerikaanse staatsburgers. We moeten elkaar optillen.